4 główne zasady Edukacji Indywidualnej (EI)[5]
- Odpowiedzialność
Chodzi tu głównie o zaszczepienie w młodych umysłach świadomości, że powinniśmy żyć w wolności, jako indywidualne jednostki, ale zarazem wyjaśnić cały mechanizm życia społecznego, który ukazuje, że jedynie społeczna odpowiedzialność i szacunek wobec innych, gwarantuje nam godne i spokojne życie.
- Szacunek
Zarówno wobec nauczycieli, jak i uczniów, szanujemy osobę za to kim jest, a nie za to, kim mogłaby się stać.
- Pomysłowość
To bardzo ważna kwestia, dzięki której społeczeństwo staje się bardziej kreatywne, napędzając gospodarkę kraju i rozwijając go cywilizacyjnie.
W szkołach, począwszy od nauczania podstawowego, powinny istnieć zajęcia z kreatywności prowadzone przez specjalnych doradców/psychologów, którzy poprzez specjalne prowadzenie zajęć ukażą każdemu z uczniów jego osobiste predyspozycje i silne strony, które warto jest rozwijać w późniejszym życiu.
- Społeczna odpowiedzialność
Poczucie wspólnoty z innymi ludźmi, dbanie o interes nie tylko swój, ale również innych obywateli, w ten sposób tworzymy sieć zależności budując świadome i odpowiedzialne społeczeństwo.
Proces implementacji EI w szkołach jest odpowiedzią na ludzkie potrzeby w kraju demokratycznym.
Nie istnieje żadna inna sprawdzona idea, dzięki której powstały społeczeństwa obywatelskie ewoluujące do społeczeństw opartych na wiedzy („Knowledge society”), jako modelu społecznego stworzonego z pojedynczych ludzi, o unikalnych emocjach, charakterach, zdolnościach oraz pragnieniach.
Człowiek czując się unikalnym, wiedząc, że ma wpływ na swoje życie jest szczęśliwy. Tworzy wokół siebie również wiele dobrych i pożytecznych zjawisk, dlatego ważnym jest, aby uświadomić mu jego wartość i możliwości, co wyzwala kreatywność przekładającą się na podwyższenie kapitału społecznego oraz efektywności gospodarczej kraju.
Działania jakie należy podjąć, aby edukacja w szkole była indywidualnym podejściem do każdego z uczniów:
– zastosować w szkolnych programach nauczania 4 głównie zasady realizowania programu EI
– nie wprowadzać i rozpowszechniać zjawiska konkurowania z innymi, na rzecz kooperacji – wspólna praca w grupach
– poprzez specjalne podejście pedagogów, należy uwalniać w uczniach chęć dowiadywania się, dlaczego/skąd/jakie skutki/w jakim celu/kto/ etc. oraz zastanawiania nad danym zagadnieniem ucząc w ten sposób krytycznego myślenia i nie przyjmowania rzeczywistości taką, jaka jest, gdyż tak naprawdę nie jest to naturalny bieg rzeczy, gdyż tworzą ją inni decydenci mający w tym swoje interesy
– realizować program Edukacji Globalnej[6]
– nauczyciele muszą posiadać większą autonomię w przekazywaniu wiedzy, model nauczyciela/doradcy, a nie kaznodziei[7] –indywidualne spotkania i rozmowy, aby dowiedzieć się nieco więcej o danym uczniu, jego zainteresowaniach, potrzebach, trudnościach i ciekawości wobec danego tematu/zagadnienia
– wprowadzenie do szkół średnich ośrodków doradztwa edukacyjnego[8], w których doradca edukacyjny/psycholog i analityk ekonomiczny/doradca wskazywałby możliwości dalszego kształcenia się z uwzględnieniem osobistych predyspozycji i oczekiwań rynku pracy. Dzięki szczegółowym analizom wyciągaliby trafne wnioski potencjału poszczególnych uczniów (proszę rozgraniczyć powyższy model pedagoga/przewodnika od doradcy/psychologa i analityka/doradcy – to dwie zupełnie różne sprawy)
– nauka sama w sobie powinna być dla ucznia nagrodą i przyjemnością – zatem lekcje prowadzone przez nauczycieli powinny skupiać się wokół zagadnień zaproponowanych również przez uczniów
– należy wypracować konsensus pomiędzy bezstresowym wychowaniem/nauką, a wpojeniem młodemu człowiekowi i egzekwowaniu zasad, których musi przestrzegać, aby zostać normalnym, odpowiedzialnym, świadomym i kulturalnym człowiekiem, zamiast bezmyślnym konsumentem,
– język nauczania powinien zostać zastąpiony językiem uczenia się, zarówno dla uczniów, jak i nauczycieli, którzy poza posiadaną wiedzą, muszą podnosić poziom swojej wiedzy, świadomości i umiejętności kreowania pod kątem indywidualnego oświecania uczniów oraz swojego otoczenia (inni nauczyciele, rodzina, sąsiedzi itp.)
– wprowadzić zajęcia ze współpracy i zaangażowania obywatelskiego w różnego rodzaju inicjatywy – połączyć indywidualizację z pracą w grupie pod kątem przynależności do reszty społeczeństwa, jak wykorzystać unikalne zdolności w pracy z innymi[9]
– podczas rozwijania zagadnień należy prowadzić dyskusje z uczniami, a nie tylko nudne monologi
– pobudzanie do indywidualnej pracy, np. opracowywanie danego tematu również w domu, natomiast podczas każdych zajęć każdy uczeń/uczennica powinni zaprezentować przeanalizowany tematu. Z każda kolejną lekcją dany temat może wciąż ewoluować, a uczeń zagłębiać się weń, odnajdując nowe zależności z innymi obszarami tematycznymi, co wymagałoby na uczniu coraz to bardziej szczegółowej analizy i całkowitego zrozumienia tematu. W ten sposób przygotowuje się młodzież do krytycznego patrzenia na różne sprawy. Poza tym, tego rodzaju zabiegi życie pozwalają znaleźć uczniom najlepszą dla nich metodę nauki (przyswajania wiedzy) oraz uświadamiają, że bez wiedzy ciężko jest rozumieć życie.
Takie zabiegi uczą sposobu ewaluacji opracowywanego tematu oraz nauki.
– w zależności od preferencji uczniów, prowadzenie zajęć nie powinno być jednakowe w każdej z klas, a raczej dostosowane do preferencji i możliwości młodzieży – wtedy nauczyciele powinni skupić się na rozwijaniu danych tematów z zakresu naturalnie wyselekcjonowanego przez uczniów
– znaleźć konsensus miedzy indywidualnym podejściem do ucznia, gdzie pupil ma dość wolną rękę w wyborze ścieżki nauki i zagadnień z behawioryzmem – młodzi ludzie nie mogą pozostać osamotnieni w rozwijaniu kultury osobistej oraz selekcji wartości i priorytetów, których nawet nie rozumieją
– unikać form konkurowania, które wspierają zanik więzi społecznych oraz w wielu osobach wzmacniają uczucie bycia gorszym, co w życiu dorosłym skutkuje wieloma problemami natury psychologiczne, jak wycofanie społeczne, alienacja, brak pewności siebie, kompleksy, zanik kreatywności, poddawanie się losowi. Innymi słowy, zachowania eliminujące ludzkie odruchy i myślenie, zbliżające nas do zwierząt lub rzeczy).
Przykładowymi działaniami wzmacniającymi współpracę mogą być różnego rodzaju case’y dzięki którym można ukazać negatywne skutki konkurowania oraz pozytywne współpracy
– utrzymywanie dyscypliny, czyli prostych zasad funkcjonowania podczas lekcji, z którymi uczeń powinien się zapoznać na samym początku
– zajęcia powinny łączyć elementy nauczania wzmacniające u uczniów poczucie wolności z porządkiem, aby nie zapanowała anarchia i brak kultury osobistej
Uwzględniając powyższe propozycje widać, że naprawdę mamy dość szerokie pole manewru wprowadzając w życie szkolne elementy z Edukacji Indywidualne.
Najważniejszym jest trzymanie się 4 zasad utrzymujących konwencję EI oraz wytworzenia w młodych umysłach świadomości o swojej unikalności, ale nie w kontekście wartościowania, tylko wyzwolenia się z powszechnej, błędnej opinii, że nie liczę się jako jednostka i większość ma rację, co jest oczywiście kompletnym absurdem.
